yalın ayak başı kabak
öte yandan bağrı açık
pırlanta gibiydi yürek
titrer dururken ürkekçe

Sabahın ilk ışıklarıyla tan yeri ağarırken
Salkım saçak buzun erimesindeki çaresizliğim
Yokluğun ölümü hatırlatır diz bağcıklarım çözülür
Hüzünlü şarkıların nakaratında ah senin sesin nefesim
Ayaz gecelerde sensizlikten düşlerim don tutar

Sevgilim üzülme gönlümü verdim

Naz edişindeki endamına yandım

Güllerden güzeldin sana vuruldum

Aşk bahçen gönlümdür seninle güzel

Yalvarma sakın boşuna

Kader gülmez artık sana

Yeter zulmün çaresizim

Zalime düşte gör sevdam

Nedir çektiğim elinden

Feryat figan etsem senden

Yüzüm gülmez oldu desem

Zalime düşte gör sevdam

HADİ SEN DE

Yazmak, çizmek gelmiyor içimden

Düşüncelerime gem vurulmuş derinden

Bir kopyadan ibaretse şu hayat müsvedde

Arasına karbon kağıdı koymasan da

Haberleri dinlemek istemiyorum artık

Vatana sevdalı yürekse iç burkuluşlar çok

Ne var ki hainlikten, zalimlikten bıktık, usandık

Dar geliyor yerin üstünden kabre giden yol da

Feleğin çemberinden geçen,
Sanırsın balla arı gibiydik
Özümde çiçektin açan, 
Dünyalar dar gelmezdi tek
Belki konardın yüreğimin ortasına 
Madem ki sevdiğini söyleyecektin! 
Bir ömür boyunca,
Söylemeye neden cesaret edemedin?
Sevdiğine mi?
Sensiz geçen ömre mi, yanayım?
Söyle söyle Allah aşkına!
Ben sana mı?

Şu zifir gecede yine misafirinim ey gönül
Ne boranlar ne fırtınalar koptu yüreğimde
Boyun eğmedim, diz çökmedim toprağında
Sevda türkülerinin üstüne az ağıt yakmadık
Usanmadık ayazında, pes etmedik azabında
Sevda şerbeti ılık ılık aktı içimize
Tadını aldık keyiflendik, alamadık hüzünlendik
Aşka inandık, terk edilmiş iklimlerde
Sevdanın ne başını bulabildik,
Ne de sondu mahşer-i vuslata tutkumuz
Yakamozda bir bir söndürüldü aşk ışıklarımız...
Sen terk ettin ben senden hiç vazgeçmedim ey gönül

 Ey çocuk
Mavi gözlerinde boncuk
Denizde toprak kokusu var
Yaradan’a her seferinde binlerce şükür
Koş kırlarda bahçelerde parklarda gündüz
Düşüncelere dalma yaşın erken biraz
Sen elma şekerine düşlerini bandır
Topla sokaktan oyunla sobelemeleri
Elbet sende büyüyeceksin bir gün ileri

Dağ dağ olduk savrulduk
Kor alev ateşlerde kavrulduk
Yediden yetmişe kahrolduk
Yıkıldı can evimize düştü yiğitler
Madendi taştı yer altında kömürdü
Yitip giden ancak onca ömürdü
Söyleyin bu acıya hangi yürek dayanır…

Ne kader, ne de ecelsin sevdiceğim
Seni olduğunca seviyorum aşkımsın
Bilirsin ki yalnızca senle öleceğim
Ses ver ki dudağın gönlüme değsin

Kuytu köşelerimde bile tek sen varsın
Üşümesin yazlarım, kışlarımda ilkbaharımsın
Yakamozlar aşkla gönül bahçeme dolsun
Ses ver ki dudağın gönlüme değsin

sevgi kalp ile özünde 
ekmeğini taştan çıkardın 
bir gün yüzü görmedin 
elini öpmek isterim 
o benim babam 

Seni kimden sorayım ki neremdesin ey vatan
Aç sineni göğsüne dolup taşsın ilim irfan
Cihan yıkılsa uyanmaz mı nefsin
Yerinden kalkmayan dağlar oldun sen
Boşandı gözümden yaşlar Kızılırmak misali
Bütün soluklar kesildi tükendi bak nefesim
Hangi viran şehri eşsen kara toprak renginde
Al bayrağı siper etmişim yedi düvele karşı

kanadı kırık yüreği yanık kırlangıcım
tek kanadımla inan ki uçamıyorum
özgürlüğe yelken açamıyorum
bütün kırlangıçlardan farkım
söylemeye utanıyorum
tek kanatlı kırlangıcım 

Damarımda dolaştırdığım kanım kadar
Tek sevda yüküysen benimsediğim
Bayraklaşmışken dalga dalga arşa değer
Vatansa yüreğim ulusumla her daim

Soluk alıyorsa ciğerlerim onunla beyin
Tarihim şerefim yaşıyorsam an ve an
Yaradan’a kadar en derinden bağlıysam
Vatansa yüreğim cennettir bahçelerin 

Yıl 1915
Conkbayırı’nda
Nefes nefese kalmış zaman
Kurşun sıkılmış tarihin derinliklerine
Büyük bir komutan gözleri nefer
Kırbacını şaklatmış bu sefer
O tarih ki yazıyor zafer