Şizofren Duygular
yalnızlığım konuşuyor,
odamın dört duvarıyla.
oysa dışarısı çok kalabalık,
oysa dışarısı çok karışık.
çıngırak sesleri kulaklarımı tırmalıyor,
sanki;
bedevi kervanları geçiyor,
sokağımdaki dönemeçlerden.
aslında,
ne içeride ne de dışarı da
yalnızlığımdan başka,
hiç kimse yok…
gündüz, oyuncaklarıyla cebelleşen çocuklar
çığlıklarını çoktan… kesmişler.
belki de sevinçlerini yarına ertelemişler.
düşleri körpe,
vücutları yorgun,
uykuları ağır,
bilemezler ki yaşamın neresindeler…
balkona çıksam,
yıldızlar başıma üşüşecekler.
kapıyı aralasam,
rüzgarlar yakama yapışacaklar.
yatağıma uzansam,
anılar boğazıma sarılacaklar.
offf! … offf! …
bu gece de;
kendimi yiyip bitiriyor,
yiyip bitiriyorum işte…
dünden kalan yetmişlik rakı için,
bu gece yetmez demiştim.
daha ilk kadehte;
migrenim tutuyor,
başım dönüyor,
eşyalar dönüyor,
ben dönüyorum.
dünya müstesna,
her şey dönüyor.
acılarımın ayak seslerini duyuyorum,
yüreğimin derinliklerinde …
gökyüzü,
akşamdan kalmış olmalı ki
benden fazla öksürüyor.
öksürdükçe de,
bulutları morartıyor.
ve bir-kaç damla aptal ıslatan yolluyor pencerelerime,
zamansız mevsimlerde üşüyorum…
ellrim titriyor,
ellerim donuyor.
buğulanma gözlerimde var,
camlarda yok.
o’na bir kalp çizmek istiyorum
hemen kayboluyor…
gözlerimdeki son ışıklar da kararıyor,
duvardaki saatimin ding-dongları,
bilmem ki,
gecenin sıfır kaçını vuruyor.
perdelerin arasından,
bir serseri sokak lambası
yavan yavan yüzüme sırıtıyor.
belli ki birazdan ışıklarını toplayıp o da gidecek.
belli ki ruhum;
o’ nsuz bir geceyi yine sabah edecek……
bilmem ki;
firardaki aklım, ne zaman dönecek…?
ne zaman! ne zaman…? ne zaman…?
Ömer Osman Avcı