Kendini bulmak için durmadan yürür insan;
Vardığı her menzilde değişir rüyaları,
Bazen bir asi olur, bazen ölü bir deniz…
İçindeki evrenin kırlarında görür ki,
Karanlıkta korkmadan yanan ateş böceği,
Güvendiği dağlara kar yağınca tükenir.
Ağaç suyla ilgisini kestiğinde yaşlanır,
Naz yerine merhamet dolaşır damarlarında
Avcıların menzilinden çıktığında bir kadın…
Artık yeni bir iksir gerekir, var olmak için.
Bundan sonra anı anlatmak da mümkün,
Bilgelik ırmağına dönüşüp çağlamak da…
Güç herkese başka bir yüzleşme şekli sunar;
Hak yeme kudretine erişilmişse eğer,
Haksızlık gündüz gözü dayatılır mesela.
Oysa çocuklarını tanır gibi bilirler;
Bir kurt nasıl elmayı içinden kemirirse,
İşte öyle kemirir yeryüzünü her vebal.
Pirinç tarlaları suya doyduğu zaman,
Alnımızı ter basar, yüreğimizi kuşlar…
Yüzükoyun devrilir içimizdeki putlar,
Derviş gibi yollara düşer pişmanlığımız;
Yazık ki, çoğu zaman geç kalmanın bedeli,
O davanın mahşere kaldığını duymaktır.
Mehmet Taştan
Yorumlar
Alnımızı ter basar, yüreğimizi kuşlar…
Yüzükoyun devrilir içimizdeki putlar,
Derviş gibi yollara düşer pişmanlığımız;
Yazık ki, çoğu zaman geç kalmanın bedeli,
O davanın mahşere kaldığını duymaktır.
...................................
Final şiirin ana temasını çok net anlatıyor..
Paylaşım için teşekkürler değerli dostum..