Rahmi maderde bir parça etken,
Mucizevî sanatla gelişir insan.
Bazen gününde kimi’de erken,
Bir şekilde doğup büyüyor insan.
Bebek anneye babaya muhtaç,
Gelişirken her şeye duyar ihtiyaç.
Hastalanır ise verilir şuruplu ilaç,
Böyle düşe kalka büyüyor insan.
Altı yedi yaşında okula başlar,
Bu yıllarda artık başlar telaşlar.
Zorluğu görünce çatılır kaşlar,
Okul yollarında yorulur insan.
Seneler geçtikçe sınıf atlanır,
Gün geçende hayat yükü katlanır.
Yol üstünde dere hendek atlanır,
Zaman tünel’inde yol alır insan.
Gün olur kazanılan okullar biter,
Bundan sonra iş için dökülecek ter.
Sınavı kazanıp işe atlamak ister,
Çoğu kez dayıya muhtaçtır insan.
Daha yolun başı yolculuk bitmez,
Sever bir insanı ona naz etmez.
Evlilik zor iştir para pul yetmez,
Huzurlu bir yuvayı özlüyor insan.
Bir bakar ki hanede var beş kişi,
Bir iş yetmez kovalar ikinci işi.
Sıkmaktan’mı nedir sızılar dişi,
Kaygılanır gününü yaşamaz insan.
Sıkma canı dalma fazla dünyaya,
Yatırım yapmalı Allah için ukbaya.
Kanat takıp’da çıkamazsın fezaya,
Dua edip nedametle inliyor insan.
Yaşlanır tende kalmıyor derman,
Gönül’ü gençtir dinlemez ferman,
Elindeki bastonla gezdiği zaman.
Artık bu hayattan bıkıyor insan.
Yaş kemale erer dertleri bitmez,
Nefsin şeytanın yolundan gitmez.
Derki: artık dünya beş para etmez,
Huzuru ibadette buluyor insan.
Mehmet Demirel 11.02.2017